Σηκωθήκατε απότομα και ζαλιστήκατε; Είναι πιθανό να κινδυνεύετε από αυτή τη σοβαρή νόσο

Υγεία: Τα άτομα που αισθάνονται ζάλη κατά τη μετάβαση σε όρθια από καθιστή θέση, εμφανίζουν δηλαδή ορθοστατική υπόταση, πιθανώς να διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο μιας σοβαρής νόσου. Δείτε στο xristika.gr τι διατείνεται πρόσφατη έρευνα.

Η ξαφνική ζάλη και η σκοτοδίνη που αισθάνονται κάποιοι άνθρωποι όταν σηκώνονται απότομα από την καθιστή θέση ίσως πρέπει να εκλαμβάνονται πιο σοβαρά υπόψιν, ισχυρίζεται πρόσφατη έρευνα.

Συγκεκριμένα, η ορθοστατική υπόταση όπως λέγεται η παραπάνω κατάσταση και συμβαίνει όταν η αρτηριακή πίεση του ατόμου μειώνεται σημαντικά και απότομα μετά τη μετάβασή του σε όρθια στάση, πιθανώς να μαρτυρά αυξημένο κίνδυνο για άνοια στο μέλλον σύμφωνα με νέα μελέτη.

Η μελέτη που δημοσιεύεται στο Neurology, το ιατρικό περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, διαπίστωσε το συσχετισμό με το σύνδρομο εξασθένισης των νοητικών λειτουργιών μόνο στα άτομα που σημείωσαν πτώση της συστολικής αρτηριακής πίεσης και όχι σε όσους είχαν πτώση της διαστολικής αρτηριακής πίεσης μόνο ή της αρτηριακής τους πίεσης συνολικά.

Η συστολική πίεση είναι ο πρώτος αριθμός στη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης και η συστολική ορθοστατική υπόταση ορίστηκε ως η μείωση κατά 15 mmHg τουλάχιστον μετά τη μετάβαση στην όρθια από την καθιστή θέση.

Στη μελέτη συμμετείχαν 2.131 άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 73 έτη και απουσία άνοιας από το ιατρικό ιστορικό τους.

Οι μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης πραγματοποιήθηκαν κατά την έναρξη της μελέτης και μετά από ένα, τρία και πέντε χρόνια.

Συνολικά, 15% του δείγματος παρουσίασε ορθοστατική υπόταση, 9% συστολική ορθοστατική υπόταση και 6% διαστολική ορθοστατική υπόταση.

Κατά τα επόμενα 12 χρόνια, η αξιολόγηση της υγείας των συμμετεχόντων έδειξε πως 462 άτομα (22% του συνόλου), εμφάνισαν άνοια.

Τα άτομα με συστολική ορθοστατική υπόταση είχαν σχεδόν 40% περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν άνοια.

Συγκεκριμένα, 50 από τα 192 με συστολική ορθοστατική υπόταση (26%) εμφάνισαν τη νόσο, ενώ από τα 1.939 άτομα χωρίς αυτήν την υπόταση άνοια εμφάνισαν τα 412 (21%).

Όταν οι ερευνητές συνυπολόγισαν και άλλους παράγοντες που πιθανώς αυξάνουν τις πιθανότητες άνοιας, όπως ο διαβήτης, το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ, οι πιθανότητες εμφάνισης της νόσου αυξήθηκαν κατά 37% σε όσους είχαν συστολική ορθοστατική υπόταση.

Ένα δεύτερο σημαντικό εύρημα έδειξε πως μεγαλύτερες αλλαγές της συστολικής αρτηριακής πίεσης κατά την αλλαγή θέσης με τον χρόνο αύξαναν εξίσου τις πιθανότητες άνοιας.

Στο παραπάνω κατέληξαν οι ερευνητές έπειτα από τον διαχωρισμό των συμμετεχόντων σύμφωνα με της τιμές της πίεσής τους κατά το συμβάν της υπότασης και την παρακολούθησή τους: το 24% των ατόμων στην ομάδα με τις περισσότερες διακυμάνσεις στις συστολικές τιμές εμφάνισαν στην πορεία άνοια, σε σύγκριση με το 19% των ατόμων στην ομάδα με τις μικρότερες διακυμάνσεις. Η προσθήκη τρίτων παραγόντων κινδύνου άνοιας αύξησαν το ποσοστό στο 35% για την πρώτη ομάδα.

Σύμφωνα με την επικεφαλής της έρευνας Laure Rouch, Pharm.D., Ph.D., από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, η μέτρηση και ο έλεγχος των τιμών κατά την ορθοστατική υπόταση θα μπορούσαν να φανούν δράσουν προληπτικά και προστατευτικά για τη νοητική λειτουργία, ωστόσο πρόκειται για μια απλή μελέτη παρατήρησης, στην οποία δεν έγινε διάκριση των περιστατικών άνοιας σε αγγειακή άνοια ή νόσο Αλτσχάιμερ.

Υγεία: Το σύμπτωμα που «προδίδει» ότι το έντερο νοσεί

Οι βλάβες που μπορεί να προκαλέσει η φλεγμονή του εντέρου επεκτείνονται πέραν του πεπτικού συστήματος, επηρεάζοντας ακόμα και το δέρμα.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο και το κλειδί σε αυτή την αντίδραση βρίσκεται στο μικροβίωμα του εντέρου.

Έχει ήδη άλλωστε αποδειχθεί ότι οι αλλαγές στο μικροβίωμα έχουν συσχετιστεί με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διάφορων ασθενειών, όπως το άσθμα, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η πολλαπλή σκλήρυνση.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Cell Reports και η ερευνητική ομάδα μελέτησε πώς η ελκώδης κολίτιδα, η χρόνια φλεγμονή του παχέος εντέρου, μπορεί να προκαλέσει επίπονες και επίμονες δερματικές παθήσεις που μοιάζουν με μολύνσεις του δέρματος, αλλά στην πραγματικότητα δεν περιέχουν παθογόνα του δέρματος.

«Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι οι παράγοντες που σχετίζονται με τη φλεγμονή του εντέρου προκαλούν στην πραγματικότητα δερματικές αντιδράσεις απέναντι στα μικρόβια που έχει ήδη συνηθίσει» επισημαίνει η δερματολόγος Tiffany Scharschmidt, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.

Όπως σημειώνει, «η σύνθεση των βακτηρίων στο δέρμα δεν άλλαξε. Αντίθετα, αυτό που άλλαξε ήταν η ανοσολογική αντίδραση του δέρματος σε αυτά».

Ανοσοποιητικό σύστημα και μικροβίωμα του εντέρου συνδέονται άρρηκτα και η διαταραχή του δευτέρου, μπορεί να οδηγήσει και σε δερματικές αλλοιώσεις.

Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται σε μια σειρά παθήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ελκώδης κολίτιδας, που εμπίπτουν στην ομπρέλα των φλεγμονώδων νόσων του εντέρου (ΙΦΝΕ).

Υγεία: Η νόσος που εξουθενώνει τους 30ρηδες

Η ελκώδης κολίτιδα είναι μια φλεγμονώδης νόσος του εντέρου που προκαλεί μακροχρόνια φλεγμονή και έλκη στον κατώτερο πεπτικό σωλήνα.

Η ελκώδης κολίτιδα επηρεάζει την εσωτερική στιβάδα (βλεννογόνο) τόσο του παχέος εντέρου (κόλον) όσο και του ορθού.

Τα συμπτώματα συνήθως παρουσιάζονται σταδιακά – και όχι ξαφνικά.

Η ασθένεια μπορεί να είναι εξουθενωτική για τον ασθενή. Αν και δεν υπάρχει γνωστή ριζική θεραπεία, τα συμπτώματα της νόσου μπορούν να αντιμετωπιστούν, ακόμη και να κατασταλούν για μακρά χρονικά διαστήματα.

Η ελκώδης κολίτιδα κατατάσσεται ανάλογα με τη θέση στην οποία εντοπίζεται σε:

• Ελκώδη πρωκτίτιδα. Η φλεγμονή περιορίζεται στην περιοχή που βρίσκεται πλησιέστερα στον πρωκτό.
• Ορθοσιγμοειδίτιδα. Η φλεγμονή περιλαμβάνει το ορθό και το σιγμοειδές κόλον (κάτω άκρο του παχέος εντέρου).
• Κολίτιδα στην αριστερή πλευρά: Η φλεγμονή εκτείνεται από το ορθό πάνω από το σιγμοειδές και κατιόν κόλον.
• Ελκώδης πανκολίτιδα (εκτεταμένη κολίτιδα). Η πανκολίτιδα συχνά επηρεάζει ολόκληρο το παχύ έντερο.

ΙΦΝΕ

Η ελκώδης κολίτιδα είναι συναφής ασθένεια με τη Νόσο του Crohn και ανήκουν και οι δύο στην ίδια ομάδα παθήσεων που ονομάζονται ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΝΕ).

Διαφέρουν μεταξύ τους καθώς οι βλάβες στο τοίχωμα του εντέρου στη μεν ελκώδη κολίτιδα αφορούν τον βλεννογόνιο χιτώνα, στη δε Νόσο του Crohn προσβάλλονται και βαθύτερες στιβάδες.

Επιπλέον η Νόσος του Crohn μπορεί να προσβάλει όλα τα σημεία του γαστρεντερικού σωλήνα από το στόμα έως και τον πρωκτό καθώς και άλλα όργανα.

Επίσης, η Νόσος του Crohn μπορεί να εκδηλώνεται με αποστήματα και συρίγγια σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την ελκώδη.

Οσον αφορά την εξέλιξη και κυρίως την αντιμετώπισή τους και οι δύο παθήσεις έχουν παρόμοια θεραπεία και πορεία νόσου.

Τα συμπτώματα

Τα συμπτώματα της ελκώδους κολίτιδας μπορεί να ποικίλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα της φλεγμονής και την περιοχή του εντέρου που παρουσιάζεται.

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Διάρροια, συχνά με αίμα ή πύον
• Κοιλιακό άλγος και κράμπες
• Πόνο στο ορθό
• Τεινεσμός
• Αιμορραγία από το ορθό – μικρή ποσότητα αίματος κατά την κένωση
• Αίσθημα άμεσης κένωσης
• Αδυναμία κένωσης παρά την έντονη ανάγκη
• Απώλεια βάρους
• Κούραση
• Πυρετός
• Στα παιδιά, μειωμένη ανάπτυξη
• Εξωεντερικές εκδηλώσεις (φλεγμονή στα μάτια,αρθρίτιδα, δερματοπάθειες)

Τα περισσότερα άτομα με ελκώδη κολίτιδα έχουν ήπια έως μέτρια συμπτώματα.

Η πορεία της ελκώδους κολίτιδας μπορεί να ποικίλει, με μερικούς ανθρώπους να έχουν μακρές περιόδους ύφεσης.

Τι φταίει

Τα ακριβή αίτια που προκαλούν την ελκώδη κολίτιδα είναι άγνωστα. Στο παρελθόν η διατροφή και το άγχος θεωρούνταν υπεύθυνα για τη νόσο χωρίς να επαρκούν για την πλήρη εξήγησή της. Μια πιθανή αιτία είναι η δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η κληρονομικότητα επίσης φαίνεται να διαδραματίζει ρόλο, καθώς η ασθένεια είναι πιο συχνή στους ανθρώπους με οικογενειακό ιστορικό.

Οι πιιθανές επιπλοκές της ελκώδους κολίτιδας είναι η σοβαρή αιμορραγία, το έλκος στο παχύ έντερο, η σοβαρή αφυδάτωση, η ηπατοπάθεια (σπάνια), η οστεοπόρωση, ένα ταχέως διογκούμενο κόλον και ο αυξημένος κίνδυνος θρόμβων σε φλέβες και αρτηρίες.

Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα είναι συχνά το πρώτο βήμα στη θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας

Προφίλ ασθενών

Η ελκώδης κολίτιδα επηρεάζει τόσο τις γυναίκες όσο και τους άνδρες. Επίσης παρουσιάζεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας κάτω των 30 ετών.

Ωστόσο, μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία, ενώ κάποιοι μπορεί να εμφανίσουν την ασθένεια μετά τα 60.

Οι απαραίτητες εξετάσεις

Ο γιατρός σας θα διαγνώσει την ελκώδη κολίτιδα αφού αποκλείσει άλλες πιθανές αιτίες που έχουν την ίδια ή παρόμοια συμπτωματολογία.

Για να επιβεβαιώσει τη διάγνωση της ελκώδους κολίτιδας, ο ασθενής θα πρέπει να ολοκληρώσει μια σειρά εργαστηριακών και απεικονιστικών εξετάσεων (π.χ., εξετάσεις αίματος, εξέταση κοπράνων, κολονοσκόπηση, ακτινογραφία, αξονική τομογραφία, αξονική και μαγνητική εντερογραφία).

Τα φάρμακα που βοηθούν

Για τη θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας ακολουθείται φαρμακευτική αγωγή ή χειρουργική επέμβαση.
Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα είναι συχνά το πρώτο βήμα στη θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας, και περιλαμβάνουν 5-αμινοσαλικυλικά (σουλφασαλαζίνη, μεσαλαμίνη, βαλσαλαζίδη και ολσαλαζίνη). Ο τρόπος χορήγησης (από το στόμα ή ως κλύσμα ή υπόθετο) εξαρτάται από την πάσχουσα περιοχή του παχέος εντέρου.

Τα κορτικοστεροειδή (πρεδνιζόνη, υδροκορτιζόνη, βουτεζονίδη) προορίζονται για μέτρια έως σοβαρή ελκώδη κολίτιδα που δεν ανταποκρίνεται σε άλλες θεραπείες. Λόγω των ανεπιθύμητων ενεργειών, δεν συνίσταται η μακροχρόνια χορήγησή τους.

Τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα μειώνουν επίσης τη φλεγμονή, αλλά το πραγματοποιούν με την καταστολή της απόκρισης του ανοσοποιητικού συστήματος που ξεκινά τη διαδικασία της φλεγμονής. Σε αυτά περιλαμβάνονται η αζαθειοπρίνη και μερκαπτοπουρίνη, η κυκλοσπορίνη και οι αναστολείς παράγοντα νέκρωσης όγκου (TNF).

Τέλος, τα αντιβιοτικά και αντιδιαρροϊκά φάρμακα, παυσίπονα και συμπληρώματα σιδήρου είναι τα κυριότερα φάρμακα που συμπληρώνουν τις ανάγκες αντιμετώπισης των ασθενων με ελκώδη κολίτιδα.

Χειρουργική επέμβαση

Η χειρουργική επέμβαση εξαλείφει την ελκώδη κολίτιδα, συνήθως με την αφαίρεση ολόκληρου του παχέος εντέρου και του ορθού (πρωκτοκολεκτομή).

Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για μια διαδικασία που ονομάζεται αναστόμωση πρωκτικής θωράκισης. Αυτή η διαδικασία απαλλάσσει τον ασθενή από την στομία (ειλεοστομία για το λεπτό έντερο, ή κολοστομία για παχύ έντερο), ή παρά φύση έδρα (γνωστό και ως «σακουλάκι»).

Ο χειρουργός, μετά από λίγους μήνες – με δεύτερη επέμβαση – κατασκευάζει μια «θήκη σαν θύλακας- pouch» στο τέλος του λεπτού εντέρου .

Στη συνέχεια, ο θύλακας συνδέεται απευθείας με τον πρωκτό, επιτρέποντάς στον ασθενή να αποβάλλει τα κόπρανα σχετικά κανονικά.

Τακτική παρακολούθηση

Ο ασθενής που διαγιγνώσκεται με ελκώδη κολίτιδα χρήζει τακτικής ιατρικής παρακολούθησης, λόγω του αυξημένου κινδύνου εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Συστήνεται επανέλεγχος με ενδοσκόπηση μετά από οκτώ χρόνια από τη διάγνωση της νόσου και στη συνέχεια κάθε ένα με τρία έτη ανάλογα με τους παράγοντες κινδύνου εμφάνισης κακοήθειας. Μετά τα 20 έτη διάρκειας της νόσου εφαρμόζεται η ετήσια ενδοσκοπική παρακολούθηση.