Έως τις αρχές του 20ου αιώνα, η διαδικασία της θυρεοειδεκτομής συνοδευόταν από σοβαρές επιπλοκές, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας που έφταναν σχεδόν το 40%. Ανάμεσα στις βασικές αιτίες των θανατηφόρων επιπλοκών ήταν η αιμορραγία μεγάλης έκτασης, η φλεγμονή, ο υποπαραθυρεοειδισμός και το μυξοίδημα. Ο Theodor Kocher, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ιατρικής το 1909, ανέλαβε να αντιμετωπίσει αυτές τις επιπλοκές, αναγνωρίζοντας τον κρίσιμο ρόλο των παραθυρεοειδών. Με μία βελτιωμένη τεχνική της θυρεοειδεκτομής, κατόρθωσε να μειώσει δραστικά το ποσοστό θνησιμότητας σε μόλις 0,5%.
Σήμερα, η διαδικασία αυτή από έμπειρο και εξειδικευμένο χειρουργό θυρεοειδούς δεν έχει καθόλου κίνδυνο και οι επιπλοκές έχουν μειωθεί σημαντικά. Οι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την εμφάνιση επιπλοκών περιλαμβάνουν:
- Την έλλειψη εμπειρίας του χειρουργού.
- Την έλλειψη εξειδίκευσης.
- Την επανεγχείρηση.
- Τη διεξαγωγή επεμβάσεων σε περιπτώσεις εκτεταμένης κακοήθειας.
- Τις δυσκολίες σε ανατομικό επίπεδο.
- Το αιμορραγικό χειρουργικό πεδίο.
Στη συνέχεια, ακολουθούν οι 6 πιο σοβαρές επιπλοκές μετά από την επέμβαση θυρεοειδεκτομής καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισης της καθεμιάς.
Επέμβαση Θυρεοειδεκτομής – Επιπλοκή 1: Υποπαραθυρεοειδισμός
Ο υποπαραθυρεοειδισμός είναι σοβαρή επιπλοκή της ολικής αφαίρεσης του θυρεοειδούς. Προκαλείται από την αφαίρεση, τον τραυματισμό ή την καταστροφή των παραθυρεοειδών αδένων και της αγγείωσής τους. Συνήθως είναι προσωρινός (10% με 15%), αλλά μπορεί να είναι και μόνιμος σε πολύ μικρό ποσοστό (1%). Τα επίπεδα ασβεστίου παρακολουθούνται για τουλάχιστον δύο μέρες μετά την επέμβαση.
Σε περιπτώσεις όπου το ασβέστιο είναι ελαφρά χαμηλότερο από το φυσιολογικό και δεν υπάρχουν συμπτώματα, δεν χρειάζεται θεραπεία για την επαναλειτουργία των παραθυρεοειδών. Ο υποπαραθυρεοειδισμός που σχετίζεται με τετανία αντιμετωπίζεται με ενδοφλέβια χορήγηση γλυκονικού ασβεστίου και τη λήψη ασβεστίου και βιταμίνης D από το στόμα. Η παροδική μορφή υποπαραθυρεοειδισμού ανακάμπτει σε 4-6 εβδομάδες, ενώ μπορεί να διαρκέσει περισσότερο για κάποιους μήνες.
Επέμβαση Θυρεοειδεκτομής – Επιπλοκή 2: Θυρεοτοξική Κρίση
Η θυρεοτοξική κρίση αποτελεί σοβαρή επιπλοκή μετά τη θεραπεία υπερθυρεοειδισμού μέσω θυρεοειδεκτομής. Η προετοιμασία του ασθενούς και η κατάλληλη χρονική στιγμή για τη χειρουργική αντιμετώπιση είναι ζωτικής σημασίας. Κατά την επέμβαση, ο χειρουργός πιέζει τον αδένα, προκαλώντας απελευθέρωση υπερβολικών ορμονών, προκαλώντας πυρετό και ταχυκαρδία. Είναι σημαντικό ο πυρετός να διαφοροδιαγνωστεί από την κακοήθη υπερπυρεξία. Όταν εμφανιστεί η θυρεοτοξική κρίση, η επέμβαση διακόπτεται και λαμβάνονται μέτρα αντιμετώπισης, όπως κορτικοστεροειδή, ψυχρά επιθέματα, φάρμακα, οξυγόνο, υγρασία και γλυκόζη με ενδοφλέβιο τρόπο. Η κακή διαχείριση μπορεί να έχει θανατηφόρες συνέπειες.
Επέμβαση Θυρεοειδεκτομής – Επιπλοκή 3: Αιμορραγία
Η μετεγχειρητική αιμορραγία είναι μια από τις πλέον επικίνδυνες επιπλοκές μετά από θυρεοειδεκτομή. Ο ασθενής αντιλαμβάνεται πίεση και πόνο στον λαιμό, δυσκολία κατάποσης και σε πιο σοβαρά στάδια εμφανίζεται δύσπνοια. Είναι αναγκαία η άμεση αντιμετώπιση με επανεγχείρηση για την εκτέλεση διάνοιξης του τραύματος, εντοπισμός και απολίνωση του αιμορραγούντος αγγείου. Σπανιότερες επιπλοκές περιλαμβάνουν φλεγμονή, τραυματισμούς σε οισοφάγο και τραχεία, απόστημα, σύνδρομο Horner, τραχειομαλακία, πνευμοθώρακα και τραυματισμό στον θωρακικό πόρο.
